top of page
4628118013.jpg

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

Sakellis.jpg

ΓΙΑΝΝΗΣ
ΣΑΚΕΛΛΗΣ

team

Genius Loci

Κέντρο Τεχνών Κίμωνος / Αυτοπροσωπογραφία


 

Εντοπίζω σημαίνει εδώ καταρχήν: υποδεικνύω τον τόπο.

Κατόπιν θα πει: προσέχω τον τόπο.

Martin Heidegger


 

Το Κέντρο Τεχνών Κίμωνος δραστηριοποιείται στον χώρο των καλών τεχνών από το 2015, και έχει ήδη παρουσιάσει πλούσιο έργο, αξιοποιώντας τα περισσότερα μέσα δημιουργικής έκφρασης, και διασχίζοντας όλα τα στάδια της καλλιτεχνικής εργασίας. 

Στις δραστηριότητες του Κέντρου περιλαμβάνεται ένα πλήρες εκπαιδευτικό πρόγραμμα, με ξεχωριστά τμήματα για παιδιά και ενήλικες, το οποίο καλύπτει όλο το φάσμα των καλών τεχνών (ζωγραφική, χαρακτική, φωτογραφία, γλυπτική, κινούμενο σχέδιο κ.ά.), από καταξιωμένους δασκάλους, σε συνεργασία με ιδρύματα και σχολές του εξωτερικού (Γαλλία, Γερμανία, Δανία κτλ.), και σε συνθήκες που επιτρέπουν στα μέλη του Κέντρου να εμβαθύνουν στην ουσία της τέχνης τους, να αναπτύσσουν την τεχνική τους, να εμπλουτίζουν διαρκώς την πνευματική και φιλοσοφική τους σκευή.

Εξαρχής, σκοπός του Κέντρου υπήρξαν η εύρεση, η υπόδειξη και η διεύρυνση ενός γόνιμου, ελεύθερου τόπου, ικανού να διανοίγει καθ’ ημέρα τη δυνατότητά μας για μια θεμελιωδώς άλλη κατάσταση, δηλαδή για έναν θεμελιωδώς άλλο τρόπο ζωής.

Η κατάρτιση αυτού του τρόπου σφραγίστηκε από την αρχοντική χειρονομία των Κυριάκου και Αφροδίτης Μαργαρίτη, οι οποίοι παραχώρησαν στο Κέντρο την έδρα του, το κτήριο στον αριθμό 2 της οδού Κίμωνος – το σπίτι τους.

Τη λειτουργία του Κέντρου ρυθμίζει αυτή η ιδιότητα: ως σπίτι, το Κέντρο αποτελεί ορμητήριο και καταφύγιο, συνιστά άσυλο και αφετηρία, στοχεύει στο θησαύρισμα αλλά και στο ξόδεμα, την προσφορά και το μοίρασμα∙ ως σπίτι, το Κέντρο τιμά τις αρχές της φιλοξενίας.

Ο τρόπος βρήκε τον τόπο του, και ο τόπος (π.χ. η Πάφος) έλαβε πνεύμα: genius loci, φυλακτήριο στοιχειό, άγγελος πρωτοστάτης, καινό και ζωοδόχο δαιμόνιο.

Τα ανωτέρω ανεξιχνίαστα πλάσματα, με τα οποία μπορεί κανείς να ταυτίσει το Κέντρο, μετρούν την αδυναμία να δοθεί σε αυτό ένας κλειστός ορισμός: το Κέντρο ενδεχομένως μοιάζει με φροντιστήριο, αίθουσα εκδηλώσεων ή πολιτιστικό καφενείο, αλλά, στην πραγματικότητα, είναι κάτι τελείως άλλο απ’ αυτά.

Προ πάντων, το Κέντρο Τεχνών Κίμωνος, ο τόπος, είναι ο τρόπος του, αυτός εδώ: η απεριόριστη μέριμνα για όσα αγαπάμε∙ η προσοχή μας (για τους ανθρώπους, τον κόσμο, τα πράγματα), που την εκφράζει το σοβαρότατο παιχνίδι της τέχνης.

Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν, ας επισκεφθούν τις εγκαταστάσεις του Κέντρου, ώστε να συνομιλήσουν με τους καλλιτέχνες, και να αποκτήσουν προσωπική εμπειρία για τη δημιουργική ατμόσφαιρα, τον επαγγελματισμό, τις προοπτικές για ποικίλες συνεργασίες, αλλά και για την ποιότητα και το επίπεδο της διδασκαλίας, ως προς το εκπαιδευτικό σκέλος των δραστηριοτήτων του Κέντρου.

Σας περιμένουμε όλους, έξι ημέρες τη βδομάδα, και πότε πότε την Κυριακή, αρκεί να έχει προηγηθεί τηλεφωνική ή ηλεκτρονική επικοινωνία.

Λάθε Βιώσας

Κέντρο Τεχνών Κίμωνος / Κανονισμός

*

  1.  Στους χώρους του Κέντρου, ζούμε και εργαζόμαστε δ ι α κ ρ ι τ ι κ ά∙ για κανέναν λόγο δεν φωνάζουμε και δεν θορυβούμε∙ σεβόμαστε τα υπόλοιπα μέλη – δασκάλους, σπουδαστές, ομοτέχνους. Αν η εργασία μας απαιτεί να προκληθεί θόρυβος, ενημερώνουμε προηγουμένως και φροντίζουμε ώστε η διάρκεια να περιοριστεί στο απολύτως απαραίτητο διάστημα. 

  2.  Στο Κέντρο, αρχή της φιλίας και θεμέλιο του οίκου αποτελεί η ευγένεια: η οποιασδήποτε φύσεως συμμετοχή μας στις δραστηριότητες του Κέντρου, θα πρέπει να ισοδυναμεί με τη μύησή μας στην αριστοκρατία του πνεύματος.

  3.  Τον κώδικα αρχών και αξιών, στη βάση του οποίου ιδρύθηκε και λειτουργεί το Κέντρο Τεχνών Κίμωνος, συγκροτούν τα παρακάτω στοιχεία: αφοσίωση, αίσθηση της αποστολής, αυταπάρνηση, ακεραιότητα, ανάληψη της ευθύνης, εντιμότητα, επαγγελματισμός, πάθος και απέραντη σοβαρότητα. Σε αυτό τον κώδικα καλούνται να ανταποκριθούν τα μέλη και οι φίλοι του Κέντρου.

  4.  Το σπουδαιότερο έργο τέχνης, στο Κέντρο Τεχνών Κίμωνος, είναι το ίδιο το Κέντρο, οι εγκαταστάσεις, τα εργαστήρια, οι εξωτερικοί χώροι∙ φροντίζουμε να τους διατηρούμε καθαρούς, τηρώντας στοιχειώδεις αρχές ασφάλειας και υγιεινής, εντός και εκτός του κτηρίου: τα υλικά και τα εργαλεία φυλάσσονται στη θέση τους μετά το πέρας της εργασίας∙ οι δάσκαλοι και οι σπουδαστές σέβονται τον χώρο ευθύνης τους: τον καθαρίζουν και τον τακτοποιούν μετά το πέρας του μαθήματος∙ κανένα μέλος ή φίλος του Κέντρου δεν προβαίνει στο αδιανόητο, να πετάξει αποτσίγαρα ή σκουπίδια στον κήπο∙ κανένα μέλος ή φίλος του Κέντρου δεν εγκαταλείπει τον χώρο (εντός και εκτός του κτηρίου) σε ακαταστασία: τα σκεύη που χρησιμοποιούμε (ποτήρια, φλιτζάνια κτλ.) τα επιστρέφουμε στην κουζίνα, όπου και τα πλένουμε, ώστε να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν οι υπόλοιποι, χωρίς να πρέπει να καθαρίσουν για δικό μας λογαριασμό∙ αδειάζουμε και σκουπίζουμε τα τασάκια στον εξωτερικό κάδο, και ουδέποτε αφήνουμε γεμάτα τασάκια μέσα στα εργαστήρια του Κέντρου∙ φροντίζουμε ιδιαιτέρως τον χώρο της τουαλέτας, έχοντας υπόψη ότι κάποιος άλλος θα καθαρίσει για εμάς – κατά συνέπεια: όποιος αρέσκεται να ζει ως “ακατάστατος καλλιτέχνης”, μπορεί να το κάνει στο σπίτι του. Το Κέντρο δεν ανήκει στους καλλιτέχνες, αλλά στην Τέχνη.

  5.  Στο Κέντρο δεν ζούμε και δεν εργαζόμαστε εις βάρος των άλλων, αλλά υπέρ τους. Όσοι δεν είναι διατεθειμένοι να λειτουργήσουν σε αυτό τον άξονα, δεν έχουν θέση στο Κέντρο.

  6.  Η ακρίβεια και η συνέπεια είναι ιδιαίτερα κρίσιμες για τη λειτουργία του Κέντρου: το πρόγραμμα εργασίας είναι κυριολεκτικώς ι ε ρ ό. Τα μέλη (δάσκαλοι, σπουδαστές, συνεργάτες) δεν παραβιάζουν το καθορισμένο ωράριο (αργοπορίες, απουσίες κτλ.), παρά μόνον όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Σε τέτοια περίπτωση, ενημερώνουμε εγκαίρως, και φροντίζουμε να αναπληρώσουμε την απώλεια, χωρίς να προκαλέσουμε οποιαδήποτε ταλαιπωρία (αλλαγή προγράμματος κτλ.) στα υπόλοιπα μέλη.

  7.  Τα μέλη του Κέντρου καλούνται να αποφεύγουν κάθε είδους κουτσομπολιό για καλλιτέχνες εκτός Κέντρου, αλλά και για τις ποικίλες σχολές καλών τεχνών, στην Πάφο ή αλλού, για τους δασκάλους, τους σπουδαστές τους κτλ. Στο Κέντρο, απαγορεύεται αυστηρώς η καταλαλιά.

  8.  Τα μέλη του Κέντρου οφείλουν να συνεχίζουν την εξάσκησή τους και πέρα από τις καθορισμένες ώρες εργασίας και μαθήματος, μελετώντας θεωρητικά κείμενα, εντρυφώντας σε κάθε μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, ακονίζοντας την ευαισθησία και εκλεπτύνοντας και διευρύνοντας την πνευματική τους εμβέλεια. Στο Κέντρο δεν “κάνουμε το χόμπι μας” – στο Κέντρο εξασκούμε έναν άλλο τρόπο ζωής, ο οποίος περιγράφεται και στον παρόντα κανονισμό. Όποιος προτιμά έναν διαφορετικό τρόπο, είναι απολύτως ελεύθερος να τον αναζητήσει και να τον εφαρμόσει, αρκεί να είναι σε έναν διαφορετικό τόπο.

  9.  Το Κέντρο δεν είναι προσωπικό εργαστήρι κανενός, αλλά ο ανοικτός χώρος στον οποίο συνυπάρχουν όλα τα μέλη, και ο οποίος υπάγεται σε κοινούς και αυστηρούς κανόνες χρήσης και συμπεριφοράς: οι προσωπικές, παντός είδους ιδιορρυθμίες, προτιμήσεις και παραξενιές, δεν έχουν θέση στους χώρους του Κέντρου.

  10.  Στον χώρο του Κέντρου απαγορεύεται η επιπολαιότητα: κάθε ερασιτεχνισμός της υπάρξεως, οφείλει να διακόπτεται στην αυλόπορτα του κτηρίου. Στο Κέντρο υπάρχουμε επαγγελματικά, διότι το έργο, όπως και το εργαστήρι μας, είναι η Γη της Επαγγελίας.

 

*

Οι άνθρωποι έχουν βρει για το κάθε τι την ευκολότερη (συμβατική) λύση, την ευκολότερη απ’ όλες τις εύκολες λύσεις. Είναι, ωστόσο, φανερό, πως πρέπει να στεκόμαστε στο Δύσκολο∙ κάθε ζωντανή ύπαρξη σ’ αυτό στέκεται. […] Λίγα πράγματα ξέρουμε∙ όμως, για το ότι πρέπει να στεκόμαστε στο Δύσκολο, θα ’μαστε πάντα σίγουροι. Είναι γόνιμη η μοναξιά, επειδή είναι δύσκολη. Ένας παραπάνω λόγος για να επιχειρήσουμε κάτι, πρέπει να ’ναι η δυσκολία που αυτό παρουσιάζει. Γόνιμος είναι κι ο έρωτας: επειδή κι ο έρωτας είναι δύσκολος. Έρωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο: ίσως αυτό να ’ναι το δυσκολότερο απ’ όσα μας έταξεν η μοίρα, το πιο απόμακρο, η τελευταία δοκιμασία, το έργο που όλα τ’ άλλα δεν είναι παρά προετοιμασία και προπαρασκευή του. Γι’ αυτό και οι νέοι -που είναι “αρχάριοι” στο κάθε τι- δεν ξέρουν ακόμα ν’ αγαπούν: πρέπει να διδαχτούν τον έρωτα. Με όλο τους το είναι, με όλες τους τις δυνάμεις συμμαζεμένες γύρω στην ερημική φοβισμένη καρδιά τους, που οι χτύποι της ψηλώνουν ολοένα, πρέπει να μάθουν ν’ αγαπούν.

Rainer Maria Rilke

Anchor 1
Anchor 2
bottom of page